A e keni menduar ndonjëherë se një gjest i thjeshtë si dhënia e bakshishit mund të jetë aq kontradiktor sa të ndajë botën në dy? Nga njëra anë kemi Shtetet e Bashkuara, ku mospagesa e bakshishit mund të të bëjë armiq, dhe nga ana tjetër Japoninë, ku bakshishi mund të konsiderohet ofendim. Ndërkohë, ne shqiptarët qëndrojmë diku në mes, duke u përpjekur të gjejmë ekuilibrin tonë.

Por çfarë ndodh kur kultura e bakshishit përballet me realitetin e çmimeve stratosferike dhe rënies së mirëqenies? A është e drejtë të presim bakshish kur shumica mezi mbyll muajin?

Le të hedhim një vështrim global:
•    SHBA: Bakshishi është mbret! 15-20% është norma.
•    Meksikë: 10-15% pritet me buzëqeshje.
•    Japoni: Nga tabu në trend në zonat turistike.
•    Evropë: Rrumbullakosja e faturës mjafton.
•    Kinë: Kujdes! Bakshishi mund të konsiderohet korrupsion.

Po realiteti ynë shqiptar? Është më i ndërlikuar se kaq. Shumë prej nesh mezi mbyllin muajin, me çmime që duket sikur po garojnë me Everestin për lartësi. Në këtë kontekst, a është bakshishi një luks që nuk mund ta përballojmë, apo një detyrim moral ndaj atyre që na shërbejnë?

Nga ana tjetër, një pjesë e konsiderueshme shprehet se për sa kohë dikush merr pagën për shërbimin që ofron, bakshishi "del jashtë loje".
Por a është paga e tyre vërtet e mjaftueshme në këtë klimë ekonomike?
A nuk është bakshishi një mënyrë për të vlerësuar shërbimin e mirë, përtej thjesht "kryerjes së detyrës"?

Ndoshta zgjidhja qëndron diku në mes - një kulturë ku bakshishi nuk është i detyruar, por një gjest vullnetar mirënjohjeje kur shërbimi tejkalon pritshmëritë dhe mundësitë tona financiare e lejojnë.

Po ju si mendoni? A duhet të bëhet bakshishi pjesë e kulturës sonë? Apo duhet të mbetet një gjest vullnetar mirënjohjeje? Si e menaxhoni ju bakshishin  në jetën e përditshme?